16mm on DCP / b&w / 55 minutes / France 2012 / Production : Théâtre mega pobec / Distribution : Collectif jeune cinéma, France · 16mm image : Quentin Brière-Bordier · Image editing : Maria Kourkouta · Bruitages & sound mix : André Fèvre · Voice over : Niki Giannari · Music : Greek Polyphonic Song
[GR] “Ένας δυνατός άνεμος παράγει τις εικόνες. Ο χώρος είναι ερμητικά κλειστός. Σώματα βουβά μπροστά από τον καθρέφτη. Στο κομμωτήριο, μικρές χειρονομίες σαν τελετή πριν την έξοδο επί σκηνής. Μέσα σε ένα εύθραστο κι απροσδιόριστο παρόν, τα ίχνη ενός παλιού κόσμου συγκρούονται με τα σημαδεμένα πρόσωπα. Η καταιγίδα σταματά. Μια αργή λειτουργία εγκιβωτίζει την καθημερινή ζωή. Άνθρωποι που γευματίζουν, τραγουδούν, παίζουν, περιφέρονται στον προκαθορισμένο χώρο. Εμποδισμένες ζωές που βουλιάζουν σιγά σιγά μέσα στην αφωνία του κανονικού κόσμου, σώματα που ισορροπούν στα όρια ενός βαθύ ύπνου. Έπειτα, μια μέρα, οι άνθρωποι ξυπνούν και περνούν στον έξω κόσμο. Οπλισμένοι με χειρονομίες ιερές και πολύτιμες, παρίστανται, χαμογελώντας, στην ντροπή μπροστά στην καταστροφή. Το γεγονός έχει ήδη λάβει χώρα. Οι τελευταίοι άνθρωποι στέκονται σα δέντρα, αιώνιοι επιζήσαντες, μοναδικοί μάρτυρες της καταστροφής της απουσίας του κόσμου από τον κόσμο. Από αυτήν την απουσία, τη συνεχή και αμετάβλητη, οι τελευταίοι αυτοί άνθρωποι διασώζουν τις εικόνες (Νίκη Γιάνναρη)
[EN] “A violent wind generates the images. The atmosphere is air tight. Silent bodies in front of the mirror. The ritual of small repetitive gestures opens the scene at the hairdressers. In an unpredictable and fragile present, the traces of a past world hussle themselves within carved faces.The storm quiets itself. A slow lethargy takes over everyday life: some people are eating, singing, playing, some are walking in the sculpted out spaces. These lives are silenced by slowly sinking into the ordinary world, bodies swinging themselves at the gates of deep sleep. Then, one day, humanity wakes up and crosses over to the exterior side. Armed with wise gestures and precious postures, they watch with a smile an uneasy world falling apart. The event has already taken place. The last men are standing straight as trees, eternal survivors witnessing the disaster of the absent world within the world. From this consistant and unchangeable absence, these last men save the images.” (Niki Giannari)
[FR] “Un vent violent génère les images. L’espace est hermétiquement clos. Corps muets devant le miroir. Chez le coiffeur, de petits gestes répétés tel un rituel avant une entrée en scène. Dans un présent fragile et indéterminé, les traces d’un monde passé se heurtent avec les visages marqués. La tempête se calme. Une lente léthargie engloutit la vie quotidienne : des gens mangent, chantent, jouent, se promènent dans l’espace dessiné ; vies freinées plongeant peu à peu dans l’aphonie du monde ordinaire, corps se balançant à l’orée du sommeil. Puis, les hommes, un jour, se réveillent et traversent l’extérieur. Armés de gestes sages et de précieuses postures, ils assistent, souriant, à la gêne d’un monde catastrophé. L’événement a déjà eu lieu. Les derniers hommes se tiennent droits comme des arbres, éternels survivants, uniques témoins de la catastrophe de l’absence du monde dans le monde. De cette absence, constante et immuable, ces derniers hommes sauvent les images.”
Prizes & other:
• Special mention · 11th International Festival of Health 2014 · Liège · Belgium
• Jury Prize · 14th Festival of Different and Experimental Cinemas 2012 · Paris · France
• Official Selection · 23th FID 2012 · Marseille · France
Interviews:
• Journal of the 23th International Documentary Festival FID [PDF] – french only
• Journal of the 14th Festival of Different and Experimental Cinemas – [PDF] – french only
Ταινία διαθέσιμη στο Dérives.tv
Film available on Dérives.tv
maría kourkoúta 